Grzybica skóry stóp

Nie każdy kontakt z zarodnikami grzyba powoduje rozwój choroby, ponieważ w pełni zdrowy organizm człowieka, dzięki licznym mechanizmom obronnym skóry, często potrafi zwalczyć infekcję grzybiczą. Nieznaczne jednak zachwianie równowagi (homeostazy) organizmu umożliwia grzybom wniknięcie do naskórka czy skóry. Wbrew pozorom grzybica skóry stóp nie jest wynikiem braku higieny. Wręcz przeciwnie – zbyt częsty kontakt z wodą i wyjaławiającymi skórę detergentami może sprzyjać jej rozwojowi.

Istnieją trzy odmiany tej grzybicy.W odmianie międzypalcowej, w której najczęściej zajęte są przestrzenie pomiędzy III i IV palcami stopy (zewnętrznymi), dominują maceracja naskórka, rumień i złuszczanie. W odmianie potnicowej stwierdza się ogniska rumieniowo-wysiękowe z licznymi pęcherzykami w okolicy śródstopia. Zmiany o innym charakterze stwierdza się w przypadku odmiany złuszczającej, gdzie rumieniowo-złuszczające ogniska z nadmiernie zrogowaciałym naskórkiem lokalizują się na podeszwach i bocznych częściach stopy. Czasem powstają wtórne pęknięcia skóry. Należy pamiętać, że równocześnie ze zmianami na stopach mogą powstawać podobne zmiany na dłoniach, które nie są wynikiem bezpośredniego zakażenia skóry tych okolic, lecz skutkiem reakcji alergicznej na antygeny grzyba.

Do grupy zwiększonego ryzyka zachorowania na grzybice skóry należą:

• chorzy na nowotwory
• zakażeni wirusem HIV
• przewlekle stosujący antybiotyki, kortykosteroidy, leki immunosupresyjne
• cierpiący na przewlekłe choroby metaboliczne (cukrzyca, niedoczynność tarczycy).