Kompresjoterapia

Kompresjoterapia to nieinwazyjna metoda polegająca na stosowaniu odpowiedniego, kontrolowanego ucisku. Wykorzystywana jest w profilaktyce i leczeniu przewlekłej niewydolności żylnej, zakrzepicy żylnej, obrzęków limfatycznych czy zatorowości płucnej.

Kompresjoterapia, oprócz specjalnego bandażowania, wykorzystuje produkty uciskowe, jak podkolanówki, pończochy lub rajstopy. Produkty te, zgodnie z wymaganiami kompresjoterapii, wywierają zmienny ucisk na chore części ciała, najczęściej kończyny dolne, przy czym największy jest zlokalizowany w okolicy kostki i stopniowo zmniejszany w kierunku pachwiny. Kompresjoterapia jest jednym z elementów wchodzących w skład kompleksowej terapii przeciwobrzękowej.

Czym jest kompresjoterapia?

Kompresjoterapia należy do grupy terapii fizykalnych, które polegają na dostarczeniu organizmowi czynników fizycznych. Dostarczane jest w niej ciśnienie na powierzchnię skóry – śródtkankowe ciśnienie hydrostatyczne. Wywołują je specjalne bandaże lub odzież uciskowa. Jego wzrost przywraca równowagę mikrokrążeniową i proces drenażu limfatycznego.

Kompresjoterapia – bandażowanie

Kompresjoterapia oparta na prawidłowym bandażowaniu sprzyja stworzeniu określonego ciśnienia poprzez zaciśnięcie bandażem danej części ciała. Tego typu terapię przeważnie zaleca się w podtrzymywaniu efektów drenażu limfatycznego. Specjalista na wizycie dostosowuje rozmiar i typ produktu uciskowego w zależności od leczonej jednostki chorobowej i dokonanych pomiarów.

Bandażując nogę lub zakładając rajstopę przy kompresjoterapii, należy przestrzegać następujących zasad:

• bandaż zakłada się, gdy żyły nie są nadmiernie wypełnione krwią, najlepiej rano w pozycji leżącej;
• nogę bandażuje się od podstawy palców do kolana lub wyżej;
• bandaż nakłada się w kierunku od wewnątrz na zewnątrz – ucisk musi być stopniowany;
• zakładanie bandaża można zakończyć, przyklejając go do łydki specjalnym klejem lub przylepcem – te same zasady dotyczą rajstop

Kompresjoterapia  – wskazania

Obszar zastosowania kontrolowanego ucisku w medycynie jest bardzo szeroki. Wskazania do kompresjoterapii to m.in.: niewydolność żylna, zapalenie żył powierzchownych, żylaki zwykłe i z komplikacjami, obrzęki żylne i pourazowe, stany zapalne skóry i tkanki podskórnej, owrzodzenia żylakowe, zespoły pozakrzepicowe (żylnego owrzodzenia podudzi), stan po terapii miażdżycy, obrzęki limfatyczne, pooperacyjne czy tłuszczowe. Kompresjoterapia stanowi element terapii uzupełniającej w leczeniu zakrzepicy żył głębokich.

Kontrolowany ucisk na żylaki powoduje zmniejszenie zalegania krwi, pomaga odprowadzać krew do serca, wspomagając tym samym pompę mięśniową. Kompresjoterapię stosuje się w przypadku niewydolności mięśnia brzuchatego łydki, w profilaktyce w sytuacji długotrwałego utrzymania pozycji stojącej, w następstwie unieruchomienia (na przykład przy niedowładach), u osób z nadwagą i u ciężarnych kobiet, a także po zabiegach chirurgii plastycznej, estetycznej lub kosmetycznej oraz jako element terapii uzupełniającej w skleroterapii i po operacjach na układzie żylnym.

W przebiegu kompresjoterapii następuje usprawnienie przepływu krwi w żyłach, redukcja nadciśnienia żylnego, poprawa wydolności zastawek, poprawa mikrokrążenia, zmniejszenie obrzęku i zalegania krwi w żyłach oraz poprawa funkcji skóry.

Kompresjoterapia – przeciwwskazania

• zaawansowane zaburzenia krążenia tętniczego,
• owrzodzenia i stany zapalne skóry w fazie ostrej,
• masywna zakrzepica żył głębokich,
• znaczne niedokrwienie (kompresja zwiększa ryzyko martwiczego uszkodzenia tkanek),
• niewyrównana niewydolność serca (kompresja spowoduje wzrost obciążenia serca).